Co Kościół dzisiaj mówi o Piśmie św.?

W konstytucji soborowej „O Objawieniu” czytamy: „ Prawdy przez Boga objawione, które są zawarte i wyrażone w Piśmie świętym, spisane zostały pod natchnieniem Ducha Świętego. Albowiem święta Matka - Kościół uważa na podstawie wiary apostolskiej księgi Starego, jak Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami, za święte i kanoniczne, dlatego, że spisane pod natchnieniem Ducha Świętego, Boga mają za autora i jako takie zostały Kościołowi przekazane (KO11). Jest on, zatem stróżem całego depozytu wiary i podaje nam jasne zasady wykładni tych zasad. Nic, więc dziwnego, że gdy pojawiają się tzw. Kwestie biblijne lub sporne przez swoich najwyższych pasterzy zabiera głos w sprawie Biblii. Wypowiada się poprzez Urząd Nauczycielski Kościoła, w oficjalnych pismach kolejnych papieży, w dokumentach soborów i synodów powszechnych czy Papieskiej Komisji Biblijnej.
Gdy w XIX wieku oczarowanym przez racjonalizm powstała tzw. ”kwestia biblijna” – określała ona trudności przeciwstawiające treści ksiąg biblijnych najnowszym wynikom badań nauk przyrodniczych i historycznych ojciec św. Leon XIII w encyklice „O studiach Pisma św.” (1893) wzywa uczonych katolickich do solidnych studiów nauk biblijnych wraz z dyscyplinami pomocniczymi i formułuje zasady interpretacji tekstów pisma św. dotyczących materii przyrodniczej, podaje także naukę Kościoła na temat natchnienia i bezbłędności.
Następnie głos zabiera Benedykt XV w encyklice Spiritus Paraclitus ( 1920), który broniąc historyczności Pisma św. miedzy innymi zauważa, że niemożliwe jest zastosowanie tych samych zasad, do interpretacji Biblii, co do materii przyrodniczej, gdyż biblijna historia zbawienia jest ściśle związana z faktami historycznymi, których autentyczność ma zasadnicze znaczenie, co nie jest takie istotne w przypadku faktów przyrodniczych.
Kolejny papież Pius XII w 1943 roku mówić „O właściwym rozwoju studiów biblijnych” swoją naukę ujmuje następująco:
Podkreśla wartość studium języków biblijnych i krytyki tekstu.
Zaleca egzegetom stosowanie biblijnych rodzajów literackich.
Akcentuje pierwszeństwo sensu wyrazowego w egzegezie i podaje zasady doszukiwania się sensu typicznego (mistycznego, duchowego).
Akcentuje konieczność stosowania teologicznych zasad interpretacji Pisma św.
Kładzie w końcu nacisk na popularyzację Biblii.
Biblii, jej właściwej lekturze, studium i interpretacji poświęca również Bendykt XV kolejny dokument w 1950 r. zatytułowany „ O pewnych fałszywych poglądach zagrażającym podstawom wiary”.
Bezpośrednim przygotowaniem do milowych kroków w dziedzinie biblistyki zajęła się Papieska Komisja Biblijna publikując w 1964 roku dokument „ O historycznej prawdzie Ewangelii”. Dokument ten wyszczególnia trzy etapy w procesie powstawania Ewangelii – historia, ustne przepowiadanie Apostołów i redakcja oraz zachęca egzegetów do rzetelnych badań nad Biblią i przestrzega wszystkich przed nowinkarstwem, które z biegiem czasu może się zdezaktualizować i okazać złudnym.
Sobór Watykański II w specjalnie wydanej konstytucji dogmatycznej o Objawieniu Bożym – Dei verbum w 1965 precyzuje jasno stanowisko Kościoła w sprawie tzw. „Kwestii biblijnej”. Głównie punkty nauczania soboru to: Objawienie jest dialogiem między Bogiem a człowiekiem, Bóg obawia się przez czyny i słowa a pełnią i kresem Objawienia jest Jezus Chrystus następnie Ojcowie soborowi mówią o przekazywaniu Objawienia Bożego, o Boskim natchnieniu Pisma świętego i jego interpretacji oraz zwracają uwagę przy omówieniu Starego i Nowego Testamentu na to, że są one ze sobą ściśle powiązane. Nowy jest ukryty w Starym a Stary w Nowym znajduje wyjaśnienie. Wreszcie konstytucja zwraca uwagę na rolę Pisma świętego w życiu Kościoła.
Kontynuację nauki soborowej znajdujemy w dokumentach Papieskiej Komisji Biblijnej z 1993 roku, która poddaje analizie i ocenie współczesne sposoby interpretacji Biblii. Ostatni papieże Jan Paweł II i Benedykt XVI również wiele miejsca w swoim nauczaniu poświęcają Pismu świętemu.