Księga Proroka Daniela

Wprawdzie Prorok Daniel nie należy do tych proroków, którzy pasowaliby do okresu Adwentu czy jeszcze bardziej Bożego Narodzenia. Nie mniej jednak jego wizja przychodzącego na obłokach Syna Człowieczego ( 7, 9-14) pasuje zarówno do pierwszego jak i drugiego okresu liturgii roku kościelnego i jest ona ponadczasowa, nawiązuje do ciągłego czekania wszystkich chrześcijan na paruzję, czyli powtórne przyjścia Pana w Dniu Sądu Ostatecznego. Wszak w każdym okresie czasu żyjemy w ciągłym oczekiwaniu, aż „Maranatha”, czyli „Przyjdź Panie!, wypełni się. Tak typowo, jako mesjańską zapowiedź interpretowano dawniej tę wizję.
Cóż można, więc powiedzieć, o tej zaskakującej księdze i jej autorze. Trafnie to ujmuje Międzynarodowy Komentarz do Pisma św. Warszawa 2000 s. 966 i nn.:
Księga Daniela ma wyjątkowo złożony charakter: jest dwurodzajowa to znaczy narracyjna i apokaliptyczna. Napisana w dwóch językach aramejskim i hebrajskim, co może świadczyć, że pochodzi z dwóch okresów (Vi i II w przed Chr.). Opowiada historię o wielkim mędrcu natchnionym przez Boga i potrafiącym interpretować znaki czasu jak nikt inny przed nim.
Proces powstawania Księgi Daniela jest złożony. Pierwsza połowa składa się z krótkich opowiadań o Danielu, żydowskim mędrcu przebywającym na dworze królewskim w Babilonie. Drga zaś jest apokalipsą, czyli objawieniem, w której Daniel występuje jako wizjoner. Jeśli dotychczasowi prorocy kładli nacisk na historyczne zmiany w Izraelu (powrót, nawrócenie, odwrócenie losu), to eschatologia apokaliptyczna wyzbyła się nadziei, że w Izraelu mogą nastąpić zmiany na lepsze. Według literatury apokaliptycznej sama historia kryje w sobie klucz do tajemnic Boskich, prawdę o swojej ostatecznej klęsce i osiągnięciu transcendentnego celu w Królestwie Bożym. Apokalipsa ma własnego bohatera, który odznacza się mądrością. Taką idealną postacią jest Daniel. Potrafi odczytywać znaki, tłumaczyć sny, objaśniać teksty, rozszyfrowywać dziwne napisy… Jednym słowem Daniel rozumie tajemne orędzie Boga ukryte w stworzeniu, a zwłaszcza w biegu wydarzeń.
    Zajrzyjmy do treści księgi, którą następująco streszcza, Ks. J. Synowiec, Prorocy Izraela i ich pisma, Kraków 1999 s.476 i następne:
    Część pierwsza (rozdziały 1-6) stanowią opowiadanie o przygodach daniela i jego trzech towarzyszy: Szadraka, Meszaka i Abednega, przebywających na wygnaniu w Babilonii. Akcja tych opowiadań rozgrywa się za panowania Nabuchodonozora (605-562), jego syna Baltazara i ich następcy Dariusza Meda. Czytamy kolejno o uprowadzeniu przez Nabuchodonozora Daniela i jego przyjaciół do niewoli, o śnie króla i jego wyjaśnieniu przez daniela, o wrzuceniu Szadraka, Meszaka i Abednega do pieca ognistego za to, że nie chcieli się kłaniać posągowi zbudowanemu przez Nabuchodonozora, o szaleństwie władcy, o uczcie Baltazara i wtrąceniu Daniela do lwiej jaskini. Z przygód tych Daniel i jego przyjaciele, młodzieńcy mądrzy i wierni Bogu zawsze wychodzą zwycięsko, podczas gdy poganie przekonują się, że ich Bóg jest Bogiem, któremu należy oddawać cześć.
    W drugiej części ( w rozdziałach 7-12) sam Daniel opowiada o swoich czterech widzeniach, których przedmiotem były: cztery bestie i jakby Syn Człowieczy, baran i kozioł, anioł Gabriel, wyjaśniający prorokowi przepowiednię o siedemdziesięciu latach niewoli narodu oraz anioł przedstawiający mu zdarzenia począwszy od upadku państwa perskiego do czasów Antiocha IV Epifanesa (175-164), prześladowcy Żydów. Do tych opowiadań dołączona jest zapowiedź ucisku, jaki nastąpi w czasach ostatecznych, oraz wiecznego zbawienia „wielu z tych, co śpią w prochu ziemi.”